Bunkier [od 15/16 dnia]

Jane dręczą dziwne sny. Twarze ludzi są nieostre, głosy zniekształcone. Nagle na tle tej gmatwaniny pojawia się postać indiańskiej staruszki. Widzi ją wyraźnie. Jej głos jest czysty i melodyjny.

Pamiętaj, że pamięć o tych, których kochamy zapisana jest w naszych sercach. Jeśli głowa nie pamięta zwróć się do serca. Ono nigdy cię nie zawiedzie.

Z każdym kolejnym słowem głos staruszki cichł, a obraz bledł. W końcu znikła.

Nagle przed jej oczami pojawił się obraz Lee i Sawyera. Klęczeli obok siebie. Oboje ze związanymi z tyłu rękami i z założonymi kneblami. Za nimi stali dwaj zamaskowani ludzie. Mierzyli ich głowy z pistoletów.

-Weźcie mnie!!! Wypuśćcie ich i weźcie mnie!!! -krzyczała ze łzami w oczach. Chciała do nich podbiec, ale dwóch innych trzymało ją mocno.

Musisz ponieść karę. -zniekształcony głos odezwał się tuż nad jej uchem.

Sekundę później rozległy się równocześnie dwa strzały.

-NIEEEEEEEEE!!!!!!!!! -krzyknęła zrozpaczona budząc się we łzach.

Sawyer zerwał się z krzesła wywracając je i biegnąc do salonu. Zobaczył zalaną łzami Jane. Podbiegł do niej szybko i mocno ją przytulił - to tylko sen...już ok - zaczął ją mocno ściskać

Charli rozwiązuje sobie nogi trząsącymi się z zimna rękoma. Zaczął powoli i delikatnie wycierać swoją twarz. Siedział tak trząsąc się w łazience na płytkach. Nie miał na razie sił na nic. Zarzucił sobie ręcznik na głowę i usiadł w koncie bardzo oziąbły i zmartwiony.

Jane rozpłakała się wtulona w Sawyera.

I gdzie się podziała moja twarda Jane - zażartował lekko - już dobrze kochanie wszystko jest dobrze - powiedział mocno ją przytulając - jestem przy Tobie

-Śniło mi się, że was zabili. Przeze mnie. -łzy nadal leciały jej po policzkach, ale już się uspokajała.

Ale ja żyje - powiedział opiekuńczo - czekaj jakich nas? ciekawe kogo jeszcze...aaa..pewnie jest jeszcze w szoku - pomyślał - dobrze już nie płacz - pocałował ją lekko w policzek i dalej mocno przytulił

-Związali was, zakneblowali. Chciałam wam pomóc, ale mnie trzymali. -zmoczyła już Sawyerowi koszulę. -A potem on powiedział Musisz ponieść karę. i potem strzelili wam w głowy. To było takie prawdziwe. -wtuliła się w niego mocniej.

chyba jest w mocnym szoku - pomyślał i mocniej przytulił Jane - Jane posłuchaj jestem tutaj i nikt mnie nie zabija...jak widzisz i czujesz jestem przy Tobie - powiedział zatroskany

-Nie chcę was stracić. Nigdy. -zarzuciła Sawyerowi ręce na szyję i mocno się przytuliła. Łzy przestawały powoli płynąć.

Sawyer nie odzywał się. Uznał że w tej chwili to chyba będzie najlepsze rozwiązanie. Mocno przytulił do siebie Jane i czekał na jej dalsze reakcje. Chciał jej pomóc ale nie tylko słowa są ważne.

Jane przestała płakać. Odsunęła się trochę od Sawyera i wytarła oczy i nos. Jednak w jej oczach nadal było widać strach i przerażenie.

Sawyer spojrzał na Jane i uśmiechnął się do niej lekko - już wszystko dobrze - powiedział - to był tylko zły sen - dodał - kocham Cię - dał jej lekkiego całusa w usta

-Ja też Cię kocham. -oddała pocałunek i lekko się uśmiechnęła.

Sawyer uśmiechnął się trochę promienniej do Jane - no widzisz...uśmiechnij się jeszcze szerzej a dostaniesz buziaka - dodał i dał jej kolejnego buziaka

Jane uśmiechnęła się odrobinę szerzej. -Tak może być?

Sawyer uśmiecha się i daje jej kolejnego buziaka - jasne że może być - przytula ją mocno - chcesz może coś zjeść albo pić? - spytał

Lee obudziła się w jakimś nieznanym miejscu.

-Mamo?! -zawołała.

-Przepraszam Cię na chwilę. -powiedziała cicho i pobiegła do sypialni.

Zobaczyła córeczkę siedzącą na łóżku.

-Kochanie, jestem przy tobie. -przytuliła Lee.

mama? co się tu dzieje? - Sawyer wystraszył się w myślach poszedł za Jane i zobaczył w sypialni jakieś dziecko do którego tuli się Jane - eee przepraszam ale kto to jest? - spytał zaciekawiony

Jane poderwała głowę. Na jej twarzy malowało się zakłopotanie.

-To jest Lee. Moja córka. -powiedziała powoli chociaż miała ochotę powiedzieć to wyjątkowo szybko by mieć to już za sobą.

Sawyer zrobił wielkie oczy. - to ja nie będę wam przeszkadzał - zmarszczył czoło i wyszedł z sypialni i usiadł przy stoliku - co to ma do cholery być? co się tu dzieje? córka? czemu ja dopiero teraz się o niej dowiaduje...czekaj moment...nie ja ją już widziałem...tak Jane mi o niej mówiła już...ale skąd ona tutaj.... - wyrzucał sobie w myślach

-Mamo, kto to jest? -zapytała Lee.

-To Sawyer. -Jane pogłaskała córkę po głowie. -My... no... my jesteśmy razem. Poznaliśmy się po tym jak nasz samolot rozbił się na tej wyspie. Jak się czujesz?

-Spać mi się chce. I nie pamiętam nic odkąd... -urwała i zamyśliła się. -Ostatnie co pamiętam to dzień dwa tygodnie po katastrofie twojego lotu. Wujek mnie zabrał do rezerwatu...