Bunkier [od 15/16 dnia]

Lekarz mi zabronił się ruszać nie mogę się przekręcać - starał się znaleźć wymówkę

-Możesz skoro leżysz wpatrzony w ścianę. -Jane czuła się tak jakby ktoś wbił jej nóż w serce i przekręcił. Poczuła lekkie mdłości. Dotknęła brzucha.

Sawyer bał się jej popatrzeć w twarz. Bał się że nie wytrzyma psychicznie. - idź do córki...ona Cię potrzebuje....ja dam sobie redę - powiedział

Jesteś z nim w ciąży. Spróbuj powalczyć o niego.

-Bawi się z Waltem. Musimy pogadać. Poważnie pogadać. I nie mam zamiaru mówić do twoich pleców. -oddychała powoli starając się stłumić mdłości.

Akurat dzisiaj? - spytał trochę zmęczony - nie mam na to dziś siły...może pogadamy....wkrótce - powiedział

-Najlepiej za 9 miesięcy. Wtedy już naprawdę będzie o czym rozmawiać. -stwierdziła ironicznie.

Sawyer zmarszczył brwi - 9 miesięcy? czy ona.... - pomyślał i powoli się przekręcił. Spojrzał na nią jednak jego twarz była bardzo zmęczona. Miał podkrążone oczy, suche usta, jego twarz nie wyglądała na wypoczętą. - no to extra gratuluje...z kim je masz...z Jack'iem? Może Charlie? - spytał czując wielki ból mówiąc te słowa

Jane przygryzła dolną wargę by się nie rozpłakać, by nie pokazać mu jak bardzo ją te słowa zraniły. Ale nie mogła powstrzymać drżenia rąk, które wszystko zdradzały.

-Za kogo ty mnie masz? -wyszeptała wlepiając wzrok w swoje buty.

Sawyer z powrotem obrócił się w stronę ściany. - za nikogo - powiedział i zamknął mocno powieki. Zaczął oddychać nieco szybciej ale to z nerwów. - odejdź stąd - powiedział bezinteresownie

-Zostaniesz ojcem! -prawie krzyknęła. -Będziesz miał syna albo córkę! Czy cię to naprawdę nic nie obchodzi?!

Wiesz...nie szukaj desperacko przebaczenia zasłaniając się ciążą ok? Nagle przypomniało Ci się dziecko tak? Szkoda że nagle teraz jak jestem po wypadku i nie mam na to siły. Tylko nie wmawiaj mi że jestem ojcem bo.... bo nim nie jestem - powiedział i starał się jakoś nie myśleć o tej sytuacji - to wszystko? nie dowiem się za chwilkę od kogoś innego że masz jeszcze 4 innych dzieci? - spytał

-Nie szukam przebaczenia, bo nie mam za co. A to jest twoje dziecko. Gdy miałam piętnaście lat miałam chłopaka, z którym raz się przespałam z głupiej ciekawości jak to jest. Od tamtej pory nie miałam nikogo, dopiero z tobą TO zrobiłam. Kocham Cię, ale nie wiem czy starczy mi sił by o ciebie walczyć kiedy ty tego nie chcesz. -łzy pociekły jej po twarzy. Szybko je otarła ciesząc się, że Sawyer nie widzi tej oznaki słabości.

Sawyer mocno zacisnął powieki. - wyjdź proszę Cię wyjdź - prawie że krzyknął - chcę się przespać - skłamał

-Nie! -powiedziała stanowczym głosem. -Może robię z siebie w tej chwili skończoną bezmózgą idiotkę, ale zostanę z tobą. -powiedziała z desperacją.

Sawyer nie potrafił nic powiedzieć. Leżeć na swoim prawym boku lewą ręką powędrował za plecy i chwycił dłoń Jane i zacisnął ją mocno. - dobrze więc zostań - powiedział słaby

Jane desperacko chwyciła jego dłoń. Już nie potrafiła powstrzymać łez. Ale nie łez bólu czy rozpaczy, ale łez szczęścia.

Sawyer zacisnął swoją dłoń w dłoniach Jane. Położył się na plecach i przekręcił głowę w kierunku ukochanej. Uśmiechnął się bardzo lekko - ja....jeszcze o tym porozmawiamy bo teraz....nie mam siły - zamknął zmęczony powieki a uścisk ręki osłabnął

Jane usiadła na podłodze przy kanapie na której leżał Sawyer. Cały czas trzymała go za rękę. Po chwili zmęczona zasnęła.

Charlie był świadkiem kłótni ale za chwilę zrobiło mu się im żal. Podszedł do Jane i potrząsnął ją lekko
-Jane wstań...wstawaj - mówił cicho by jej nie przestraszyć

-Charlie? -Jane powoli przytomniała. -Co się stało? Coś z Claire i jej dzieckiem?

-Nie wszystko jest w porządku. - powiedział patrząc na nią
-chodź się położyć do sypialni...on jak i ty musicie odpocząć...chodź pomogę Ci - pomógł Jane wstać

-Posiedzę sobie w fotelu. -uśmiechnęła się do Charliego. -Poza tym nie chcę przeszkadzać Claire.

-ja wiem że z Tobą nie wygram no ale jednak lepiej by było gdybyś się położyła - powiedział
-a Claire chyba już skończyła karmić - powiedział uśmiechnięty

-Dzięki za troskę Charlie, ale wolę posiedzieć w fotelu. -uśmiechnęła się siadając w fotelu.

-no dobra...wiesz przez przypadek usłyszałem waszą rozmowę...tzn kłótnię...wiesz...dajcie sobie trochę czasu...to znaczy wiesz...-zaczął się trochę motać
-odpocznijcie oboje a potem pogadajcie o tym na spokojnie - powiedział i usiadł na chwilkę przy Jane