Bunkier [od 15/16 dnia]

- Taaak... 'pójdziemy po lee' - przedrzeźniał ją Ben Nie powinnaś się przemęczać, złotko - Może od razu wskaże tobie i Sawyerowi miły domek na plaży... Twoje rozumowanie mnie rozśmiesza. Czemu miałbym cię tam zaprowadzić? - Bo mi się oberwie? Mam tu sojuszników... A schizofrenicy nie są w stanie opanować ataku, z tego co czytałem - dopowiedział sobie w myslach

-Przywlokłeś na tę cholerną wyspę moją córkę więc chcę by była ze mną.

- A wiesz co ja chce? - Parsknął smiechem - Nie mów mi czego nie mogę robić

Jane roześmiała się. Po prostu nie mogła się powstrzymać od śmiechu.

-A Jack twierdził, że równy z ciebie gość. -powiedziała w końcu. -Powiesz mi w końcu po co przyszedłeś do bunkra?

- Przyszedłem... - Popatrzył na nią z politowaniem - Nie powinnaś była mnie dźwigać, złotko, troszcz się o siebie - mrugnął wymownie i uśmiechnął się - Zawsze możesz założyć, że po autograf - roześmiał się - pisareczko - dodał z ironicznym uśmieszkiem

-Co rozumiesz przez to, że nie powinnam dźwigać? -zmarszczyła brwi. -Autograf? A chociaż czytałeś moją książkę?

- Kiedy ściągnęli mi dane o tobie, to od razu przesłali twoją debiutancką powieść ... - powiedział tonem 'musiałem' - A co do pierwszego pytania, to po prostu uznaj, że nic nie rozumiem - parsknął śmiechem - Nie będziesz musiała wytężać swoich szarych komórek - Cała jesteś szara, i bez wyrazu, Jane Weller. Nie zależy mi na tobie... Tylko dlaczego nie odważyłem się strzelić... Ach, ta ciąża - pomyślał

Jane nie mogła powstrzymać tajemniczego uśmiechu.

-Ty czegoś nie rozumiesz? Nie bądź śmieszny. Zacząłeś to dokończ.

- Ach... jeśli chcesz sobie porozkazywać, to kila metrów dalej jest ten twój Sawyer, może cię posłucha, jeśli jeszcze nie ma cię dość - prychnął i rozciągnął się wygodnie na 'łóżku'. Jak on uwielbiał te gry psychologiczne. Ryzykował nawet życie, byle patrzeć jak ten drugi się trudzi, jak się męczy... i jak na końcu - gaśnie

-Skończ te gierki. Robisz się nudny. Myślisz, że jesteś jedynym, który skończył psychologię?

- Skończyłem biotechnologie i genetyke - powiedział krótko

-Wow. -zdziwiła się. -I co robisz na tej zapomnianej przez Boga wyspie?

- Niestety nie wpadłem tu i nie uprzykrzam nie ruinuje życia innym, zajmując bunkry, które służą im jako miejsce badań... - powiedział z udawaną, skromnością

-Desmond nie jest jednym z was a mieszkał tu o ile dobrze pamiętam jakieś 3 lata. Sam nas tu zaprosił.

- Desmond był tym na czym przeprowadzaliśmy badania. Ty wierzysz, że wciskanie klawisza, by pseudo-magnetyczna ściana nie wybuchła? - Uśmiechnął się

-Może. Widziałam już rzeczy tak dziwne i niesamowite, że to nie robi na mnie żadnego wrażenia.

- Dziwi mnie, że żaden z was nie okazał się na tyle inteligentny, by przemówić komuś do rozsądku i by nie wcisnąć tego klawisza - Powiedział mocno zdziwiony, a wręcz zbulwersowany...

-Szczerze mówiąc mało mnie obchodzi ten klawisz. Obchodzi mnie w tej chwili los mojej córki.

- Też mam córkę, wiesz? Nawet dwie, od niedawna - Powiedzieć jej? Nie powiedzieć? I tak mi nie uwierzy, albo uzna mnie za świra - W końcu znalazła się Shannon... - dodał cicho

-Możesz powtórzyć? -zapytała zaskoczona. -Shannon jest twoją córką?

- Yyy... - powiedział tonem kogoś, kto żałuje za to co powiedział - Ja nic nie musze ci tłumaczyć - dodał, jakby bardzo mu zalezało, by Jane nie wiedziała co przed chwilą powiedział

-Czyli tak. Pewnie oboje się dziwnie czuliście gdy się o tym dowiedzieliście.

Ben nie odzywał się przez długą chwilę. Kiedy w końcu Jane znudzona wyszła on położył się wygodnie na łóżku i myślał nad następnym krokiem
Wie. Czyli mniej się mnie boi, albo jest bardziej przezorna. Musze wyczuć właściwą chwile i użyć moich skarbów. Aż dziw, że nawet mi pistoletu nie odebrali...

Stella zmierzyła chłodnym wzrokiem wychodzącą Jane. Potem wstała i posżła do kuchni. Po zrobieniu niewielkiego stosiku kanapek poszła do Bena. Posiłowała się z szyfrem ale weszła
- Cześć - powiedziała nieśmiało - To dla ciebie - położyła to na jakimś stoliku i usiadła obok - Smacznego - uśmiechnęła się

- Cześć - usiadł na łóżku i zrobił miejsce Stelli - Dziękuje - zabrał od niej talerzyk i zjadł kilka kanapek - Tylko ty się o mnie martwisz... Dlaczego? - powiedział. Chciał wyczuć na ile moze się posunąć