Bunkier [od 15/16 dnia]

- Dziękuje - uśmiechnał się i odłożył książkę gdzieś na półkę
A nie mówiłem?
- Wiesz, rozmawiałem z Ekiem, on też jest miły. To ten duży, ciemnoskóry ksiądz... - powiedział - Tu chyba tylko Jane czegoś odemnie chce...

- Bo ona taka jest. Pani nieba ziemi i Bóg wie czego jeszcze... - powiedziała z lekkim wyrzutem Stella - Ale nam nie będzie rozkazywać - oparła głowę na jego ramieniu - niech się odczepi... - mruknęła z zawiścią

- Masz racje - pogładził jej krótkie włosy - Masz całkowita racje. Poradzimy sobie sami... - chwile nic nie mówił - Nad czym tak myślisz? Powiedz mi prawdę...

- Boje sie... - była na skraju płaczu. Przytuliła się od niego - Wyrzuciłam wszystkie leki i... boje się, że teraz to do mnie wróci. Że będę miała coraz częstsze ataki... Ja wtedy nie wiem co robie. Mogłabym kogoś skrzywdzić albo co gorsza zabić... - rozpłakała się

- Spokojnie - Powiedział Ben, przytulając ją. Prawie jej nie znał, mimo to nie mógł tak stać i patrzeć jak ona cierpi - Nie bój się, będzie ci lepiej. Tu już nie jesteś chora - wyrwało mu się, więc postanowił dokończyć - Na tej wyspie wszyscy zdrowieją... Ty też wyzdrowiejesz...

- Nie okłamuj mnie - odepchnęła go lekko i usiadła, ocierając łzy - wiem, że już na zawszę taka będę - powiedziała - nie musisz mnie pocieszać

- Nie kłamię, stello - powiedział Ben - Tek lekarz, poszarpany przez niedźwiedzia wyzdrowiał w jedną noc. Diane, też miała schizofrenie, ale przybyła tu i jest zdrowa... powinnaś się z nią zobaczyć - troskliwie odgarnął jej krótką grzywke, uporczywie wpadającą na oczy - Po prostu bądź dobrej mysli

- Kto to jest Diane? - zapytała zaciekawiona Stella, przysuwając się do Bena

- Nie znasz - powiedział szybko - Kiedyś cię z nią poznam - lekko się uśmiechnął

- Mam być o nią zazdrosna? - zapytała, po czym pocałowała go w policzek - Kiedy ją poznam? Ona też rozbiła się samolotem?

- Nie... Stella, ja sę nie rozbiłem samolotem. Ja tu mieszkam. Dlatego mnie złapali - zaczał się tłumaczyć

- Mieszkasz? Co ty tu robisz? Nawet nie potrafią znaleźć tej wyspy. Jak sobie tu radzisz - dopytywała się Alyson - Ilu was tu jest? Od dawna tu mieszkasz?

- Mieszkam tu od kilkudziesięciu lat, jest nas koło 50, i radzimysobie świetnie - odpowiedział szybko - Ale to nie jest za ciekawe... - dodał

- Na pewno ciekawsze od mojego życia... - powiedziała lekko zachmurzona - Opowiedz mi o sobie - uśmiechnęła się przymilająco - Skąd się tu wziąłeś, co tu robisz... proszę

Ben opowiedział jej, że przybył tu kiedy był w jej wieku, że tu pracuje, opowiedział jej też o czyscte i o tym, że teraz jest lepiej
- To chyba tyle - dodał ponuro. Kiedy wspomnienia wracają, potrafią ponownie zniszczyć życie...

Stella pogładziła jego policzek - To musiało być straszne, kiedy... tyle trupów... - powiedziała pod nosem - Nie smuć się. Przepraszam, że cię o to poprosiłam... - lekko się uśmiechnęła. Była blisko. Bardzo blisko. I nie miała żadnych podstaw do niczego. Dlatego mogła zrobić wszystko... Chwile popatrzyła mu prosto w oczy a potem pocałowała go namiętnie. Przerwała na chwile pocałunek - przepraszam - powtórzyła i kontynuowała pocałunek

Ben odwzajemnił pocałunek. Objął Stelle i po chwili nie był w stanie nic powiedzieć. Sam nie wiedział dlaczego, ale po prostu ona miała coś takiego w sobie, że nie był w stanie jej odmówić niczego.

Stella uśmiechnęła się - Powinnam już iść - powiedziała i wstała. W drzwiach jeszcze dodała - Będę o tobie myśleć - i wyszła. Zamknęła drzwi i usiadła w fotelu. Wzięła notes i rysowała jakieś kwiatki, podgwizdując 'Twisted' z Kill Bill'a

Ben lekko się usmiechnął. Wyciągnął się na łóżku i zaczął czytać książke, którą przyniosła mu Stella

-Ja? -zdziwiła się. -Co chcesz przez to powiedzieć?

A choćby to że..-zawahał się- albo nie nic...

-Jak zacząłeś to powiedz! -powiedziała trochę rozzłoszczonym głosem. -Nienawidzę bawić się w zgadywanki.

To powiedz mi skąd ten co go mamy w bnkrze i ten co sie na mnie rzucił powiedział że jesteś w ciąży? - spytał lekko rozzłoszczony

Jane opadła szczęka i oczy zrobiły się duże jak spodeczki.

-Wierzysz w te bzdury? -zapytała z niesmakiem.

Sawyer usiadł na łóżku. - dajmy na to że nie wierzę...ale czemu niby ta kartka i to zamieszanie miało służć?