Bunkier [od 15/16 dnia]

-Powiedz mi co tam robi? -głos Jane w przeciwieństwie do jej oczu był spokojny.

-Dzięki. -szepnęła do Sawyera. -Jeśli nie chcesz na patrzeć zrozumiem. -miała na myśli szycie.

Wyjęła gaziki i odkaziła ranę Shannon. Potem założyła rękawiczki i wyjęła igłę, nici i nożyczki.

Sawyer spojrzał na to co mówi Shannon potem na to co powiedziała do niego Jane. Podszedł do ukochanej mówiąc - pomogę Ci - uśmiechnął się lekko czekając na polecenia

Shannon spojrzala sie na igle i nagle oprzytomniala - chyba.. chyba nie myslisz.. chyba nie myslisz zeby jej uzyc??!!? - zapytala przerazona Shannon ... ale czula jak jej oczy staja sie coraz ciezsze.

-Załóż rękawiczki i weź nożyczki. Będziesz odcinał nici. Tak będzie szybciej. -Jane miała lekko spanikowane spojrzenie.

Sawyer wziął nożyczki do ręki po czym spojrzał na Jane. - dasz radę skarbie wierzę w Ciebie - dodał patrząc na ręce ukochanej

-Shannon to nic nie będzie bolało. Obiecuję. Opowiedz mi o Lee. -nawlekła nić na igłę i założyła pierwszy szew. Starała się to robić jak najstaranniej by blizna była jak najmniej widoczna.

-Tnij. -powiedziała do Sawyera.

Shannon widzac to co Jane robi z jej reka mdleje.

Sawyer zaczął ciąć. Przeciął delikatnie nić by nie zranić Shannon. Z jego oczów zaczęły lać się łzy. Nie wiedział czemu po prostu tak się działo.

-Chyba lepiej, że zemdlała. -Jane wzięła głęboki oddech. -Mogę na głos powiedzieć, że nigdy tego nie robiłam. -wyrzuciła z siebie. -Ulżyło mi gdy to powiedziałam.

Chyba dobrze że ona tego nie słyszy. Dobrze Ci idzie - powiedział przecinając kolejną nic.

-Jeszcze jeden z tej strony. [Shannon ma ramię przestrzelone na wylot więc są dwie rany -wlotowa i wylotowa]

Sawyer spojrzał i przeciął kolejną nić. - mówiłaś że robisz to pierwszy raz a idzie Ci tak dobrze jakbyś robiła to zawodowo - starał się lekko rozluźnić sytuację przecierając płynące mu z oczu łzy

Jane podniosła głowę i zaskoczona ujrzała łzy w oczach Sawyera.

-Dlaczego... -nie potrafiła znaleźć jakiegoś synonimu dla słowa 'płakać' -Dlaczego oczy ci łzawią? -wybrnęła jakoś z sytuacji

Nie wiem - odpowiedział przecierając je po raz kolejny - ale nie zajmuj się mną tylko Shannon - dodał szybko

-Jeszcze trzy i kończę. -Jane sama nie wiedziała jak, ale założyła szwy lepiej niż zawodowy chirurg.

Sawyer nie za bardzo widział co się dzieje. Oczy zrobiły mu się czerwone przez co cały podeszły łzami. - przepraszam ale już Ci nie pomogę...nie widzę nici - rzucił wkurzony nożyczkami o ziemię i wyszedł z sypialni

Jane najszybciej jak mogła dokończyła szycie, przetarła obie zaszyte rany jodyną i założyła opatrunek. Pozbierała wszystko i położyła na stoliku. Potem pobiegła za Sawyerem. Znalazła go w kuchni.

-Sawyer? -położyła mu dłoń na ramieniu. Głos jej drżał. Bała się, nie wiedziała czego, ale się bała, i to strachem którego nigdy jeszcze nie zaznała.

Sawyer obrócił się w stronę Jane. - ja jestem - nagle rozmowę przerwał mu lekki kaszel - jestem uczulony na - zaczął coraz mocnej kaszleć a łzy lały mu się jak ze strumyka. Chwycił się obyma rękami lady ponieważ kaszel był bardzo męczący.

-Uczulony? Na co? -zapytała zaniepokojona. -Usiądź. -podsunęła mu krzesło.

Sawyer usiadł na krześle a jego kaszel się zmagał. Nie mógł nic powiedzieć jednak rękami chciał przekazać Jane że wszystko jest w porządku sam wiedząc o tym że tak nie jest. Wiedział że za moment zacznie się najgorsze jednak nie chciał by Jane na to patrzyła.

-Masz ze sobą jakieś leki? -Jane była przerażona.

Sawyer kiwną głową na boki. Niestety nie miał żadnych leków. Nie wiedział co ma zrobić by Jane nie patrzyła na te chwile. Delikatnie ją popchnął by ta odeszła od niego i zostawiła go takiego jak siedzi. Nie mógł uwierzyć że po tylu latach ponownie mu się to przydarzyło.

-Zaraz wracam. -powiedziała, ścisnęła jego rękę dla dodania otuchy i pobiegła do sypialni.

Padła tam na kolana przy swojej walizce i nie zważając na przeszywający ból w kolanach zaczęła w niej grzebać trzęsącymi się rękami.

-Niech to tu będzie, powinno być. -mówiła do siebie.

W końcu jej dłoń natrafiła na znajomy czarny kształt. Zerwała się na równe nogi i pobiegła do Sawyera.

-Weź to. -podała mu swój inhalator ustawiając optymalną dawkę.

Sawyer nie chciał tego brać jednak Jane nalegała. Nie mógł jej powiedzieć że jeśli to weźmie może być nie za ciekawie. Wziął kilka wdechów. Jego twarz była cała w łzach. Ze słabości spad z krzesła na ziemię. Jego oczy wyglądały jakby nigdy ich nie używał a oddech stawał się coraz wolniejszy...

-Sawyer?! Odezwij się, do cholery! Powiedz co ci jest?

//tak BTW to ten środek z inhalatora to tylko lekki lek rozluźniający drogi oddechowe