Bunkier [od 15/16 dnia]

Spraw by się wszystko udało pomyślała i podeszła do Sawyera.

Sawyer zauważył w drzwiach Jane. Jego oczy zabłysnęły na moment. Podniósł lekko dłoń jakby chciał ją złapać. Bardzo cicho powiedział
- Jane....Ko....K....Kocham....Cię - mówił wolno ponieważ cały czas trudno było mu nabierać powietrza

Shannon podbiega do wyjscia i krzyczy za Benem - tato!! nie zapominaj ze jutro dzien dziecka... !! chce ta nowa barbie - usmiechnela sie do siebie i poszla sie polozyc. Siada na lozku oparta o sciane i patruje sie w jakis punkt na przeciwko niej.

Jane usiadła na skraju jego łóżka.

-Ja też Cię Kocham. -chwyciła jego dłoń. -Chcesz coś do picia? -zapytała zatroskana.

Sawyer przełknął ślinę i tylko kiwną głową. Nie miał sił na to by cokolwiek mówić. Patrzył na Jane i nie wiedział jak przekazać jej to że ten atak może się powtórzyć.

Jane pobiegła do kuchni i po chwili wróciła ze szklanką soku. Pomogła Sawyerowi usiąść tak by opierał się plecami o ścianę.

-Dasz radę utrzymać szklankę? -w jej oczach było widać niepokój i coś w rodzaju bicia sie z myślami.

Sawyer z pomocą Jane usiadł na łóżku. Wyciągnął rękę po szklankę. Cały czas jej spód trzymała Jane. Nagle szklanka wyślizgnęła się z rąk Sawyera jednak Jane cały czas trzymała ją w swoich dłoniach. Sawyer spuścił wzrok na pościel - nie chce być jak niemowlę...chcę żyć normalnie...nie chce by cały czas się o mnie martwiła i się mną zajmowała... - pomyślał

-Musimy porozmawiać. -głos Jane lekko drżał. -Nie mam pojęcia jak zacząć. -powiedziała z rozbrajającą szczerością.

Sawyer spojrzał na Jane - najlepiej od początku - wyszeptał i starał się jakoś wygodnie ułożyć

-Powiesz mi co ci jest? -spojrzała na niego niepewnie. -Bałam się, że cię stracę. -jej oczy błyszczały od łez, którym jednak nie pozwoliła popłynąć.

Te krzaki.....w które wpadłaś tam gdzie cię ratowałem.... - przerwał na moment ponieważ musiał zakaszleć - one wydzielają....te pyłki.......one mnie niszczą.....ich jest wiele ale.....gdy nie są.....gdy nie ma ich w ......powietrzu jestem bezpieczny - skończył a na jego twarzy widać było wielką ulgę. jego oddech był szybszy

-Wystraszyłam się. Jeszcze nigdy nie miałam do czynienia z tak silną reakcją alergiczną. -pochyliła się i lekko go pocałowała.

Sawyer lekko się uśmiechnął ale tylko na moment . - to....nie jest alergia....bo jak....lekarz powiedział....że alergia nie zabija....zabija choroba...wiec jestem...chory.....przepraszam że.....nie wiedziałaś.....wcześniej - skończył i zaczął szybciej nabierać powietrza

-Jakiś konował. -skomentowała lekarza. -Reakcje alergiczne mogą zabić. Jedna dziewczynka z mojego sierocińca została ukąszona przez pszczołę. Nikt nie miał pojęcia, że jest uczulona na pszczeli jad. Umarła zanim pogotowie przyjechało.

No to w......chyba alergie mam... - odrzekł Sawyer po czym ponownie zaczął kaszleć jednak tylko przez kilka chwil - nie mogę....to może....może się powtórzyć...

-Dam ci mój inhalator. Jest w nim taki łagodny środek działający rozkurczowo na drogi oddechowe. Tak na wszelki wypadek. -ścisnęła jego dłoń.

Nie....nie chce nic...jednak proszę Cię o jedno...gdy ponownie.....gdy będę miał atak obiecaj mi że wyjdziesz...że zostawisz mnie....samego....nie chce byś na to....patrzyła - wyszeptał i spojrzał na Jane

-Nie. -pokręciła głową. -Nie zostawię cię samego. Dzisiaj musiałam cię reanimować. Nie pozwolę ci umrzeć. -po jej policzku spłynęła samotna łza. Przygryzła dolną wargę by się nie rozpłakać.

Z oczu Sawyera poleciały łzy - obiecaj mi to...proszę....zrób to....dla mnie - powiedział słaby - jeśli mnie kochasz.....to zostaw mnie wtedy....gdy to sie zacznie - dodał

-Nie, nie zostawię cię. A wiesz dlaczego? Dlatego, że cię kocham. I gdyby to było możliwe zamieniłabym się z tobą tylko po to byś nie cierpiał. Dość już osób mi bliskich straciłam, nie chcę stracić i ciebie. -otarła twarz z łez, które popłynęły z jej oczu; musiała być twarda odważna.

Nie!! - Sawyer chciał krzyknąć jednak nie mógł - nie pozwoliłbym na to...nie mogę...nie pozwolę Ci na to patrzeć....błagam Cię... - Sawyer zaczął się rozklejać - błagam Cię...wyjdź jeśli to się zacznie...masz wyjść - powiedział przez łzy

-Nie! -Jane chciała wrzasnąć to słowo na cały głos, ale opamiętała się ze względu na Shannon. -Możesz mnie prosić, kazać, żądać, a ja i tak zostanę przy tobie. Pierwszy raz w życiu czuję się naprawdę szczęśliwa więc mi tego nie odbieraj. -spojrzała na niego błagalnie.

Sawyer nigdy nie chciał tego mówić ale ze względu na nią musiał. Zbyt bardzo ją kochał by ona patrzyła jak cierpi - nie obchodzi mnie.....masz stad wyjść....musisz wyjść... - zabrał powoli rękę z ręki Jane - nie dam Ci na to.....na to patrzeć....masz wyjść - powiedział słabym głosem jednak stanowczym

-Guzik mnie obchodzi co ty chcesz. -zezłościła się. -Powiedziałeś, że mnie kochasz. A swoim zachowaniem pokazujesz coś zupełnie przeciwnego. -usiadła na podłodze tyłem do jego łóżka.

Sawyer wyciągnął rękę do Jane. - Koch....K - przerwał to nagle atak kaszlu. Sawyer upadł na łóżko i ponownie stawał się męczony. Wiedział że Jane nie wyjdzie jednak bardzo tego chciał. Nie miał ochoty by ona patrzyła na to jak się męczy. Nie mógł chwytać powietrza.