Bunkier [od 15/16 dnia]

Jane zerwała się i pobiegła po inhalator po czym wcisnęła go w rękę Sawyera.

-Albo sam to weźmiesz albo cię do tego zmuszę. -powiedziała stanowczo.

Sawyer nie wiedział co się dzieje. Słyszał jakiś szum obok ucha. Widział tylko Jane. Po chwili jego oczy ze słabości zaczęły się zamykać. Starał się je otwierać ale to było od niego silniejsze. Leżał na łóżku kaszląc i nie mając jak dobrze nabrać powietrza.

Jane zmusiła Sawyera do zażycia leku. Po chwili widzi jak Sawyer zaczyna łatwiej i lżej oddychać.

Sawyer cały czas brzydko kaszlał. Zaczął jednak nabierać nieco powietrza. Zaczęło mu się lepiej oddychać jednak ten kaszel go wykańczał. Nagle puściła mu się krew z nosa. Bardzo silny krwotok. Nie miał sił na to by cokolwiek zrobić. Jego oczy zamknęły się w beztroskiej walce o swoje życie.

Shannon bierze poduszke i przyciska ja do swojej piersi opierajac na niej glowe tak, ze czesc poduszki zaslania jej usta. Same oczy patrza w dal, usmiechajac sie. Miala przed soba wizje usmiechnietegoJacka. Morfina ja na tyle oduzyla ze nie zdawala sobie sprawy ze jest on dosc daleko. Uklada sie do snu. Po paru chwilach widac jak spokojnie i miarowo oddycha.

Jane szybko tamuje krwotok z nosa Sawyera, biegnie na chwilę do kuchni i wraca z lodem, który przykłada mu do nosa i karku.

-Nie zasypiaj mi tu do cholery! Sawyer słyszysz mnie?!

//me mówi koniec wykańczania się!!!!

Sawyer zamknął oczy. Kaszel nagle ustał a krwotok zatrzymała Jane. Jego oddech stał się bardzo wolny jednak równomierny. Sawyer zaczął rzucać głową po łóżku co zawdzięcza koszmarowi jaki mu się śnił.

Cytat:

-Mamo, to znowu on! Boje się! – mówił do matki mały James, podczas gdy ona prowadziła go do pokoju. Pytał, ponieważ do drzwi domu walił rozwścieczony ojciec Jamesa.
-Spokojnie Jimmy, schowaj się pod łóżko i nie wychodź tam bez względu na to, co by się nie działo – odpowiedziała mocno drżącym głosem matka.
-Dobrze mamo.
James schował się pod łóżko. Widział tylko jak matka wyszła z pokoju, aby otworzyć drzwi.
-Gdzie on jest!? – wrzeszczał wpuszczony przez matkę ojciec.
-Tu go nie ma, wyjdź stad. Aaaa!!!
Matka chciała uciec do pokoju, ale nie zdążyła tam dobiec. Padł strzał. James zobaczył przez otwarte drzwi jak pada na ziemie martwa. Po chwili do pokoju wszedł ojciec. James widział jak zbliża się do łóżka. Myślał nad ucieczka, ale był zbyt sparaliżowany strachem, aby się ruszyć. Mężczyzna usiadł na łóżku. Słychać było kolejny strzał. James zobaczył tylko jak łóżko zostało wgniecione przez ciało jego ojca.

Sawyer powoli tracił oddech. Stawał się on coraz słabszy.

Cytat:

-Jimmi obudź się - krzyczała do niego matka
-Mama - spojrzał na nią nie wiedząc czy to sen czy prawda
-James obudź się...nie czas na to jeszcze...spotkasz w życiu wiele szczęścia - mówiła mama
-Ale ja chcę...ja chcę iść z wami - krzyczał mały James
-Jimmi obudź się...obiecuję Ci że jeszcze się spotkamy - powiedziała matka i zaczęła znikać w chmurze

Sawyer nagle otworzył oczy. Wyglądał na bardzo przestraszonego. Zaczął nerwowo przełykać ślinę a jego oddech wrócił do normy.

Jane widząc, że wszystko wraca do normy odczuwa gigantyczną ulgę. Wstaje z podłogi by usiąść na łóżku, gdy nagle robi jej się ciemno przed oczami. Po omacku jednak udaje jej się usiąść przy Sawyerze.

-Wszystko już dobrze. -mówi cicho, bo na większy wysiłek jej nie stać i chwyta rękę Sawyera ściskając ją tylko lekko z braku sił.

Cholera, znów nic nie jadłam od wczoraj. pomyślała zaniepokojona.

Sawyer wraca do formy. Widać był to chwilowe. Siada na łóżku. Lekko kręci mu się w głowie. Spogląda na Jane. - przepraszam....że musiałaś na to patrzeć...wybacz mi - powiedział jeszcze słabym tonem

-Jeśli jeszcze raz... -Jane zaciska na chwilę powieki. -... jeśli jeszcze raz będziesz wygadywał te bzdury o zostawieniu Cię samemu sobie i pozwoleniu zejścia z tego świata, to się osobiście uduszę. -miała to zabrzmieć złowrogo, ale przy obecnym stanie Jane [strasznie przegłodzona] zabrzmiało to dość słabo.

Sawyer spojrzał na Jane kantem oka. - nie chciałem byś na to patrzyła...kiedyś Ci to wytłumaczę....nic by mi nie było...trochę by mnie pomęczyło ale by mi przeszło - starał się ukryć jakiekolwiek emocje

-Taaa. -głos Jane zabrzmiał ironicznie. -Zwłaszcza wtedy gdy przestało ci bić serce i przestałeś oddychać, co?

Sawyer lekko oburzony mówi - przepraszam...tak przepraszam że mi stanęło....szkoda że tak się stało...wiem...mogłem umrzeć i byłoby lepiej - zdenerwowany wstaje i wychodzi do łazienki

-Cholera jasna! -zaklęła na głos, poderwała się i szybko ruszyła za nim.

Była w połowie drogi do łazienki, gdy nagle zrobiło jej się kompletnie ciemno przed oczami i zemdlała po czym rozłożyła się na posadzce.

Sawyer idąc do łazienki krzyczy w myślach - kurde mogłem tam nie iść...mogłem jej nie ratować...zresztą co ona sobie myśli...nie jestem dzieckiem - obraca się by spojrzeć na sypialnie jednak widzi jak Jane leży na ziemi. Szybko podbiega pod nią i delikatnie uderza w policzki. - Jane....Jane co ci się stało?- starał się jakoś do niej dotrzeć

Shannon nagle otwiera oczy. Rozglada sie po bunkrze i lapie sie za ramie. Robi grymas bolu, pomimo ze go w ogole nie czuje. Spoglada na opatrunek i przypomina sobie co sie dzialo wczoraj. Wstaje z lozka i idzie do kuchni.

Jane powoli wracała świadomość. Lekko otworzyła oczy. Jak przez mgłę widziała i słyszała Sawyera.

-Co się stało? -zapytała orientując się, że leży na posadzce.

Sawyer spogląda na Jane. - chyba zemdlałaś - powiedział po czym wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. w drodze pytał się - nie wiesz czemu...co ci jest ? - nie wiedział za bardzo o co pytać

-Zemdlałam? Ja nie mdleję. -zmarszczyła brwi myśląc na czymś intensywnie. -Chociaż... Nic nie jadałam wczoraj więc to możliwe.

Sawyer zrobił trochę groźną minę i położył ją na łóżku - teraz nie odpuszczę....masz tutaj leżeć rozumiesz...to jest rozkaz....- powiedział trochę ostro ale nie miał wyboru. Po tych słowach wyszedł do kuchni zrobić jej coś dobrego do jedzenia.

Nikt mi nie będzie rozkazywał pomyślała buntowniczo i w myśl buntu usiadła na łóżku opierając się o ścianę.

Sawyer wyszedł tylko za drzwi. Wiedział że Jane go nie posłucha. Spojrzał do sypialni ponownie i zobaczył siedzącą na łóżku Jane - myślisz że to jest śmieszne? kładź się natychmiast - powiedział

Shannon wyciaga z lodowki wode i ja popija.

-Nawet bardzo! -powiedziała niby na poważnie, ale ułamek sekundy później uśmiechnęła się i pokazała mu język. [dziś Dzień Dziecka to będzie się zachowywać czasami jak dziecko Razz

]

Sawyer zrobił trochę dziwną minę. Pokiwał głową po czym wyszedł z sypialni. Wpadł do kuchni trochę naburmuszony. Zobaczył tam Shannon. - cześć - strzelił krótko i zaczął robić kanapki