Obozowisko na plaży (północ)

Promienie słońca obudziły Eko ze snu. Nie spał najlepiej a sytuacja w której się znalazł nie należała do najlepszych. Otworzył oczy, lecz to co ujrzał było czystą prawdą. Był wraz z wieloma rozbitkami na wyspie. Dotarło do niego co przeżył w nocy. Powoli podniósł się. Niektórzy spali, inni patrzyli z nadzieją na horyzont. Eko oddalił się od wszystkich i udał się w kierunku dżungli. Po drodze spostrzegł uschniętą roślinę o mocnej, twardej łodydze. Z całej siły ułamał ją i zaczął obdzierać z niej uschnięte liście. Z tak przygotowanym kijem skierował się do dżungli.

Kiedy zrobiło się jasno Lincoln spostrzegł, że przed nim leży egzemplarz "Drogi przez piekło". Linc chwycił za książkę i zaczął ją przeglądać. Nagle na okładce na końcu Lincoln spostrzegł zapisany numer telefonu. Przypomniała mu się Jane.
-Ciekawe czy oni żyją? Ciekawe czy ona żyje?- Lincoln zadał sam do siebie pytanie retoryczne sądząc, że ludzie z reszty samolotu nie mieli szansy przeżyć.

Szedł powoli nasłuchując co się dookoła dzieje. W pewnym momencie zdjął z siebie koszulę i wyrzucił. Widok zakrwawionej koszuli przypominał mu cały czas o grzechu, który popełnił.

Lincolnowi przypomniało się to wszystko co działo się na pokładzie samolotu...
-Spadochron!- krzyknął nagle podniecony Lincoln- Spadochron!
Lincoln pobiegł do dżungli w kierunku drzewa na którym się obudził. Spojrzał w górę. Na drzewie był spadochron. Pewnie nikt go nie zauważył gdy ratowali Linca, bo wszyscy byli wtedy przejęci nim. Takto na pewno ktoś by go się zapytał z kąd ten spadochron się wziął.
Lincoln nie patrząc na chore ramię wszedł na drzewo. Zdjął z zaczepionych gałęzi spadochron, już miał go znieść na doł, gdy nagle spadł.
-AAAUUUUUUU- krzyknął Lincoln z bólu. Na szczęście nic mu się nie stało, bo wylądował na mchu. Do tego spadł na materiał od spadochronu. Był tylko lekko obity.
Linc wrócił na plażę z wielką płachtą materiału. Postanowił na nim siedzieć, bo piasek był strasznie niewygodny. Już szedł w kierunku swojego legowiska, gdy nagle zobaczył Jessicę- kobietę, która ocalała z czworgiem swoich dzieci.
-Już dobrze dzieci. Pomoc niedługo przyjdzie. Wiem, że piasek jest strasznie nie wygodny i wszystko was boli, ale już niedługo będziecie spać w swoich wygodnych łóżeczkach- powiedziała Jessica do narzekającyh dzieci.
Lincoln był z natury dobrym człowiekiem. Postanowił zrezygnować ze swoch wygód na rzecz kobiety z czworgiem dzieci. Linc podatował Jessice płachtę materiału. Kobieta strasznie mu dziękowała, materiał od spadochronu był naprawdę wygodny. Linc cieszył się, że wreszcie mógł komuś pomóc, nawet w tak bardzo błachej sprawie.
Lincoln z uśmiechem wracał do swojego miejsca pobytu, gdy nagle dobiegła do niego kobieta, której podarował materiał.
-Wiem, że jesteś dobrym człowiekiem... Musisz nam pomóc... Ci Inni... Boję się o moje dzieci- kobieta powiedziała przerażonym głosem- Tylko tym możesz nam pomóc....
Lincoln obiecał kobiecie, że spróbuje coś zrobić. Wiedział, że przeznaczenie chciało, aby już nigdy więcej się w nic nie angażował. Ale widziąc tą kobietę postanowił coś zrobić. Zresztą czasem trzeba zresztą walczyć z przeciwieństwami losu i przeznaczeniem...

Lincoln udał się w kierunku plaży, gdzie przebywała większa część rozbitków. Musiał porozmawiać z pewną osobą.

Eko wrócił do obozu z zielono-żółtymi owocami. Spojrzał wymownie na rozbitków. Położył je i wskazał ruchem gest, żeby wszyscy spróbowali. Podszedł do Lincolna złapał za zrowe ramię, żeby zwrócić na siebie uwagę i wskazał palcem na dżunglę.

-Sory, ale nie mam na razie czasu. Muszę z kimś pogadać- Lincoln miał na razie co innego na głowie.

Eko skinął głową przytakująco i dał Lincolnowi jeden z owoców. Czekał na reakcję.

Goodwin nie doczekał się odpowiedzi od Ana Lucii.
Musi być w szoku pomyślał. Kilkanaście następnych godzin spędził bezcelowo spacerując po plaży. Jego uwagę przykuł widok księdza , rozdającego rozbitkom owoce.
-Hej,Eko skąd je masz?-zapytał , nie spodziewając się jednak odpowiedzi.

Eko spojrzał na Goodwina i dał mu karambolę. Widział jak niejednokrotnie Goodwin szedł do dżungli. Pokazał palcem Goodwinowi w kierunku dżungli i lekko się uśmiechnął. Potem wskazał Goodwina i siebie. Ruszył do dżungli z nadzieją, że Goodwin pójdzie razem z nim. Na twarzy znowu miał obojętność.

Ana Lucia juz nie zasnela. Do rana siedziala sama na plazy i myslala nad tym co sie stalo. Byla juz pewna ze ta wyspa jest dziwna, ze czarny dym nie jest jej wymyslem.
Postanowila cos przedsiewziac. Sytuacja z nocy nie miala prawa sie powtorzyc.
Zwolala wszystkich ocalalych na plazy.
-Musimy sie bronic. Dzis w nocy porwano dwoje dzieci. Uwazam ze powinnismy wyznaczyc straze i wyniesc sie z plazy. Tutaj jestesmy zbyt latwym celem dla tamtych. Co wy na to?

Eko zauważył, że znowu został zignorowany. Nie przejmując się tym poszedł do dżungli.

-Eko zaczekaj! Chcialabym znac tez twoja opinie.

Nastała noc. Podobna do poprzedniej...z tym wyjątkiem,że krzyki rozpoczęły się dużo później. Tym razem tajemniczych przybyszów z dżungli było dużo więcej i nie zajmowali się wyłącznie porywaniem dzieci. Goodwin wstał i spokojnie przyglądał się sytuacji. W oddali zobaczył trójkę mężczyzn odzianych w łachmany , ciągnących ze sobą Lincolna Burrowsa.
-Więc jednak...-powiedział sam do siebie, uśmiechawszy się.

Była już noc kiedy wrócił. Zobaczył kilku rozbitków stojących na skraju dżungli. Sprawiali wrażenie jakby stali na straży. Eko szybkim krokiem podszedł do stosu pustych butelek, wziął kilka ze sobą. Zwrócił na siebie uwagę Any-Lucii. Nie wiedział co się przed chwilą wydażyło. Nie słyszał nawet wcześniejszych krzyków.

-Gdzie byles? Znowu byli. Tym razem nie mielismy zadnych szans.-Ana dyszala z wscieklosci, zmeczenia i bezsilnosci.-Znalazlam to na piasku, jeden z nich musial to zgubic.-Ana podala Eko kartke na ktorej byly nazwiska porwanych.

Na twarzy Eko ukazała się wściekłość. Ze zdenerwowania rzucił butelki w piasek i zdenerwowany zaczął biec w kierunku dżungli.

-Gdzie biegniesz?? Nie mozesz mnie samej z tym zostawic wracaj!-wsciekla Ana kopnela butelki.
Dobrze, wynosimy sie z tej plazy-pomyslala i przywolala do siebie wszystkich ocalalych.
-Nie mozemy juz zwlekac. Tutaj jest zbyt niebezpiecznie. Idziemy do dzungli poszukac schronienia. Przygotujcie sie do drogi za godzine ruszamy.-zakomenderowala. Tym razem nie pytala juz o niczyje opinie.

Po dojściu na plażę Goodwin i Eko położyli rannego na ziemi.
-Co teraz z nim zrobimy? Nie zapomnij mi o czymś powiedzieć?-zwrócił się do AL

Ana zaczela przeszukiwac porwanego, a gdy nic nie znalazla poszukala czegos czym moglaby go zwiazac.
-Kiedy ten pan sie ocknie, mam zamiar odbyc z nim pogawedke. Martwy nie bylby pewnie zbyt rozmowny. Lincoln znow jest ranny, mozesz sprawdzic jak sie czuje?
Ana zrecznie zawiazala porwanemu rece i nogi.

-Myślisz,że coś ci powie?-powiedział odchodząc.

-Ladnie go poprosze. Nie bedzie mogl odmowic.

Powoli zaczynało świtać. Eko wziął ze sobą porozrzucane butelkii i udał się w stronę dżungli. Wody już zaczynało brakować, a była w tym momencie niezbędna. W końcu było jeszcze kilkoro dzieci, kobiety oraz ranny Lincoln. Słona woda nie nadawała się do niczego.

Ana przeniosla pojmanego dalej od ludzi. Na skraju dzungli przywiazala go do drzewa. Zabrala sie do wykopywania dolu.

Lincoln ocknął się po tym wszystkim co się stało. Spojrzał na ramie, które miał wcześniej przebite przez gałąź. Było ono zawinięte w jakiś opatrunek. Odruchowo poruszył ręką. Nic go nie bolało! Chwycił tą ręką za strzałę na drugiej i szybo za nią pociągnął.
-AAUUUUUUU!- krzyknął Lincoln z bólu. Ze strzałą Lincoln wyciągnął sobie kawałek mięsa.
Zdjął opatrunek ze zdrowej już ręki i trochę niestarannie zawinął go na ranie po strzale. Na ramieniu, które miał wcześniej przebite przez gałąź była tylko mała blizna.
-To pewnie ta maść Innych- powiedział Linc sam do siebie i ruszył w stronę Any.

-Wszystko w pozadku?-Ana spojrzala na Linca nie przestajac kopac.