Obozowisko na plaży (południe)

-Nie kłamię, Sawyer. -spojrzała mu prosto w oczy. -Ja nigdy nie płaczę.

- Jak wolisz, ale myslalem ze to chlopaki nie placza. - usmiechnal sie. I tak wiedzial swoje, ale wolal juz nic wiecej nie mowic.
- Kiedy bylem w dzungli, doktorek spytal mnie czy nie widzialem tego goscia... no jak mu bylo... Boona. Byl jakis taki dziwnie poddenerwowany. Nie wiesz co sie dzieje? - zmienil temat James

-Na jego miejscu każdy by się chyba zaniepokoił o tego chłopaka. Pewnie się zgubił w dźungli.

- Kurcze biegal jak szalony. Tak mysle... moze jutro rano pomoge go szukac. Przy okazji nabije sobie plusa u grupy - odparl - Pomozesz?

-Jasne, noga jutro na pewno będzie mnie mniej bolała. A tak w ogóle to dlaczego dopadł cię ten wielki pech pod nazwą "rejs 815"?

- Powiedzmy ze uciekalem przed czyms. Moze kiedys ci powiem, ale teraz nie czas na to - usmiechnal sie James. Powiem jej jutro, i tak to tutaj nie ma znaczenia. A moze tez sie czegos ciekawego o niej dowiem myslal.

-Każdy z nas przed czymś ucieka. Takie jest życie.

John kładzie się w swoim szałasie na plaży.
-Muszę odpocząć to był męczący dzień

Jane wyciąga z plecaka ostatniego batonika jaki jej pozostał i dzieli go na pół. Część zjada sama, a część daje Sawyerowi.

Christophe westchnął cicho. Ruszył w kierunku morza.
Zdjął buty i zamoczył nogi w wodzie, która byla wyjątkowo ciepła. Po chwili zdjął koszulkę i postanowił się przepłynąć.

- Dzieki, ja tez ci cos dam. - wzial batonika, po czym szybko przyniosl z namiotu bombonierke z czekoladkami-serduszkami. Znalazl ja we wraku. Miala na sobie nalepke ze sklepu bezclowego, ale kogo to w tej chwili obchodzilo. Trzymal ja na specjalna okazje.

-Jesteś niezwykle miły. -Jane uśmiechnęła się, a jej policzki lekko sie zaróżowiły. -Już zapomniałam jakie to jest uczucie.

- Nie ma za co - rowniez zarumienil się (lekko! Smile

) James. Przytulil sie do Jane

-Robi się coraz chłodniej, ale i tak nie ma porównania do Waszyngtonu.

- Jestes z Waszyngtonu? - spytal.

-Z LA, ale często bywałam w stolicy. Niestety. -dodała.

- Moja matka tez czesto bywala w Waszyngtonie. Tez niestety, bo miedzy innymi przez to umarla - powiedzial. Po czym momentalnie posmutnial.

-Przykro mi. Wiem jak to jest stracić kogoś bliskiego, ale nie wiem jak to jest stracić matkę. -Jane zagryzła dolną wargę. -Nigdy nie miałam rodziców. -powiedziała ściszonym głosem.

- Ja od jakichs 25 lat tez ich nie mam.Wszystko przez jakiegos gnoja... - urwal nagle. Mial tylko nadzieje ze Jane tego nie zauwazy

-Ja spędziłam 18 lat w sierocińcu, a ty?

-Ja 13. Potem musialem radzic sobie sam. Widze ze nas laczy cos wiecej niz tylko apetyt na slodycze Smile

- usmiechnal sie James

-Chyba tak. -Jane uśmiechnęła się. -A co porabiasz na codzień? Jesteś aktorem, a może modelem?

- Hmmm... jakby ci to powiedziec. - zawachal sie - Moze lepiej jak nie bedziesz wiedziec. Po prostu ci powiem ze jestem zlym czlowiekiem.

-Każdy z nas nosi w sobie ziarenko zła. Ale tylko małe ziarenko. Spotkałam w swoim życiu wielu naprawdę złych ludzi i potrafię ich rozpoznać. Ty do nich nie należysz.

-Nic o mnie wiesz. Moge ci cos pokazac, ale nie bedziesz tym zachwycona. - wreczyl jej list. Jego tresc brzmiala nastepujaco:
"Drogi panie Sawyer. Nie zna mnie pan, ale ja pana znam i wiem, co pan zrobił. Uprawiał pan seks z moją mamą i ukradł pan pieniądze mojego taty. Tata się zezłościł i zabił moją mamę, a potem zabił siebie. Znam tylko pana imię, ale kiedyś odnajdę pana i dam panu ten list, żeby zapamiętał pan, co mi pan zrobił. Zabił pan moich rodziców, panie Sawyer."