Szpital polowy

Jane próbuje usiąść, ale opada na posłanie z braku sił.

Sawyer stara się coś zrobić...jednak nie wie co. Po chwili pomógł Jane usiąść trzymając ją za plecy.

Jane wtula się w Sawyera. Nie myśli o niczym, chce go tylko czuć blisko siebie.

Sawyer mocno przytula się do Jane. Teraz już wie że wszystko jest ok.

-Powinnam ci dołożyć za tę bójkę, -mówi cicho Jane- ale nie mam siły. Upiekło ci się. -próbuje żartować, ale w jej głosie słychać tylko zmęczenie.

Sawyer lekko się uśmiechną i powiedział - jak wyzdrowiejesz to mi oddasz - zażartował jednak sam nie miał siły by się śmiać...

-Kocham Cię, ty wariacie, wiesz?

Wiem...-Sawyer mocno uściskał Jane po czym powiedział - Chyba byłem za nerwowy nie uważasz?

-Tylko trochę. -Jane odsunęła się nieco i opadła na posłanie robiąc miejsce dla Sawyera. Nie miała już siły utrzymać się w pozycji pionowej. -Nie wiedziałam, że jesteś o mnie tak zazdrosny. -na jej ustach pojawił się uśmiech, blady bo blady, ale jednak uśmiech.

Skarbie nie chcę cię stracić a jak usłyszałem o tym pocałunku to po prostu wpadłem w szał. Przepraszam - po tych słowach Sawyer pocałował delikatnie Jane

-To był zwykły całus i to pięć lat temu. Vin powinien trzymać buzię na kłódkę. Połóż się obok, bo niewygodnie mi tak patrzeć do góry.

Skarbie odpoczywaj tutaj. Ja idę się trochę obmyć i muszę zaczerpnąć trochę powietrza bo tutaj jest strasznie duszno...za chwilę wracam ok?

-Dobrze, ale przynieś tu moje rzeczy jak możesz. -uśmiechnęła się słodko.

Dobrze...- Sawyer się uśmiechnął i wyszedł z namiotu

Jane zamknęła oczy. Za dużo miała ostatnio ataków. Chyba naprawdę powinna na siebie uważać. Po chwili spała głęboko.

Sen Jane

Najpierw widziała tylko ciemność. Potem pojawiło się światło. Zbliżało się do niej bardzo szybko, aż w końcu ją oślepiło. Gdy już mogła widzieć zobaczyła, że stoi przed indiańskim szałasem. Rozejrzała sie wokół, ale na pustkowiu były tylko ona i ten szałas. Idąc wyczuwała stopami każdy kamyk. Zaintrygowana spojrzała w dół i zobaczyła, że ma na sobie tradycyjne ubranie rdzennych Amerykanów. Weszła do szałasu.

W środku przy niedużym ognisku rozpraszającym mrok siedziała bardzo stara kobieta. Jej twarz była poorana zmarszczkami, a długie włosy były całkowicie białe.
-Usiądź tu koło mnie, dziecko. -odezwała się.
Jane podeszła i usiadła.
-Kim jesteś?
-Jesteś moją pra- pra- pra- prawnuczką. Wezwałaś mnie.
-Ja ciebie? To niemożliwe.
-Twoje serce zna starą magię, której głowa już nie pamięta. Ale najpotężniejsza magia to miłość. A ty kochasz tego młodego człowieka całym swoim sercem. A i on cię kocha tak bardzo, że oddałby za ciebie życie.
-Ale po co cię wezwałam?
-Bo cierpisz, kochanie. A ja wiem jak ten ból uśmierzyć. -kobieta podała jej mały woreczek. -Włóż te zioła do naczynia i spal je. Wdychaj dym. On naprawi to co zostało zniszczone.
-Przecież to sen. Ja śpię.
-Jesteś z plemienia Apaczów. Tu nie ma miejsca na złudę. Teraz musisz już iść.
-Mam cię zostawić tu samą? Na tym pustkowiu?
-Dam sobie radę. Jeszcze na pewno się zobaczymy. Bądź szczęśliwa.

Nagle wszystko znikło, a Jane znów zapadła w ciemność, ale tym razem w dłoni ściskała mały woreczek, który dostała od starej kobiety ze snu.

Jane otwarła nagle oczy. Czuła się już znacznie lepiej

-Ten sen... był tak realny... -szepnęła do siebie.

Poruszyła się i poczuła, że coś trzyma w dłoni. To był mały skórzany woreczek. Dokładnie taki jaki dała jej ta stara kobieta ze snu. Wewnątrz znalazła jakieś zasuszone rośliny.

... spal je... wdychaj dym przypomniała sobie słowa kobiety.

Podniosła się i chociaż było to dla niej trudne krok po kroku wyszła z namiotu.